Even de benen strekken
Maart! Lente! Zon! Met het mooie weer van de afgelopen tijd hebben we alweer een voorproefje gekregen van wat we straks weer kunnen verwachten als de lente gaat beginnen. Iets dat ik op één of andere manier elk jaar weer weet te vergeten.
We hebben allemaal de beelden gezien van de (over)volle parken tijdens het mooie weer. Logisch, de zon geeft veel mensen een reden om het huis uit te komen, iets wat deze dagen vaak ver te zoeken is. Bij een gebrek aan open terrassen zijn er weinig dingen beter dan buiten in de zon zitten, muziekje erbij en een ijskoud drankje naar keuze (voor mij een Desperados). De goede sfeer is ook aanstekelijk, alleen al het fietsen langs al deze mensen kon een glimlach op mijn gezicht brengen.
Maar ook een wandeling in de zon werkt erg goed voor het humeur. Toen het kwik bijna de 20°C raakte ben ik spontaan opgestaan en gaan wandelen. Met mijn aller vrolijkste playlist in mijn oortjes en een jas die ik na enkele minuten al omgebonden had omdat het daar duidelijk te warm voor was ging ik op pad. Ik heb genoten van de zon, de heerlijke temperatuur en alle vrolijke mensen om mij heen, ook aan de wandel of langs het water of op het gras aan het picknicken. Zonder dat ik er erg in had, was ik zo anderhalf uur verder.
Vroeger had ik de pest aan het wandelen. Mijn ouders deden het graag en dan moest ik mee. Op die leeftijd was alles wat verplicht was stom en als iemand mij vertelde dat ik iets niet mocht doen, dan was er niks dat ik liever zou willen dan dat wat je me net verboden had. Dus toen ik oud genoeg was om te kiezen of ik meeging met wandelen was mijn antwoord standaard ‘nee’. Ik ben heel blij dat ik wandelen herontdekt heb. Ik wandel veel alleen, soms luister ik muziek, andere keren luister ik een podcast. Het is voor mij, en vast vele anderen, een goede manier om tot rust te komen. Even je niet te veel zorgen maken over de dingen die er spelen in je leven, even lekker niks, even de benen strekken.
Regelmatig een stukje wandelen is niet uit de lucht komen vallen. De coach van onze sportvereniging had ons uitgedaagd: in één maand 100 kilometer te (hard)lopen. Dat is nog geen 3,5 kilometer per dag, dus het is goed te doen. Maar het geeft je wel een reden om elke dag een stukje te gaan wandelen. Dit heeft mij en de rest van de vereniging toen enorm geholpen om toch te blijven bewegen in tijden dat we niet konden trainen. Het is inmiddels zo’n succes geworden dat het concept over is genomen door heel UM Sports en wellicht heb jij hier ook al aan mee gedaan.
Ik ben zeker niet de enige die door de pandemie meer is gaan wandelen. Op social media zie je van alles voorbij komen, posts van het uitzicht van de St. Pietersberg of nieuw wandel jargon zoals de kowa en lawa (korte wandeling en lange wandeling respectievelijk) of wijndelen (moet ik daar een uitleg bij geven?). Ik ben ervan overtuigd dat het een fantastische manier is om even een ander uitzicht te hebben dan de eindeloze reeks van Zoom meetings waar we nu al een hele tijd aan vast zitten. Daarnaast heb ik zo veel meer van Maastricht kunnen zien, ben je al op het eilandje in de Maas geweest, naast het Gouvernement? Of het uitzicht op de akkers en velden net buiten de stad ten oosten van Heer?
Maar zoals iedereen weet is bewegen ook hartstikke goed voor je. Meer bewegen is een van de dingen die je bij een heel aantal NHG-standaarden zal terugvinden onder het kopje ‘niet-medicamenteus beleid’. Maar wanneer jij tegen een patiënt zegt dat ze meer moeten bewegen en het daarbij laat, zal de gedragsverandering vaak minimaal zijn. Maar hoe doe je het dan wel? Rotterdamse huisartsen Matthijs Van Der Poel en Anne Huisman hebben als antwoord op deze vraag Stichting Looprecept opgezet (www.looprecept.nl). Samen met hun patiënten gaan ze wekelijks een stukje wandelen. Niet alleen goed voor de fysieke gesteldheid van de arts en patiënten, maar ook goed voor het mentale en sociale aspect. Geen woorden, maar daden. Zo zorg je voor meer beweging voor jezelf en je (toekomstige) patiënten.
Zo, en nu ga ik een stukje wandelen. Jij ook?
