Ervaringsverhaal: Verslaafd aan voedsel

Stel je voor: je bent net op een geweldig Pulse feest geweest en je fietst enigszins beschonken terug naar huis. Onderweg begint je maag te knorren en in de verte zie je Musti al lokkend staan. Je mond loopt over van speeksel en ook al weet je dat het ongezond is, dat maakt nu even niet uit; je moet gewoon iets te eten halen.

Stel je nu voor dat je hetzelfde voelt: je maag knort en je mond loopt vol. Maar dit keer ben je niet wezen stappen, dit keer zit je gewoon thuis op je stoel. En het blijft niet bij één snack. Je schranst je helemaal vol tot je misselijk wordt. Je voelt je beroerd. Twee uur later begint je mond weer vol te lopen…

Dit was helaas niet hypothetisch voor mij in het afgelopen jaar. Ik had een eetstoornis ontwikkeld.  

 

 

In den beginne

Ik was nooit bepaald de slankste jongen in mijn omgeving. Ik was wat steviger dan de meesten en de bovenste helft van mijn broek had wat meer inhoud, maar dat was nooit zo’n probleem. Of ik vond in ieder geval van niet. Nadat ik naar Maastricht was verhuisd kwam ik weliswaar een paar kilootjes aan – ik moest nog goed leren koken en pizza’s waren lekker (en) makkelijk – maar ook toen was het absoluut nog geen probleem. Ik at namelijk gemiddeld genomen minder gezond in Maastricht dan dat ik dat bij mijn ouders deed terug in Brabant, maar daar tegenover stond dan wel dat ik hier significant meer sportte. Dus voor de zomervakantie van 2018 was er nog geen wolkje aan de lucht. Ik was blij met mijn gewicht.

 

Een neerwaartse spiraal

Vanaf de zomervakantie van 2018 begon er langzaam wat te veranderen. Zo langzaam, dat ik me pas maanden later zou opvallen dat de eetstoornis tijdens die zomervakantie al begonnen was. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat verschillende incidenten van slecht nieuws de triggers waren. Zo begon een vicieuze cirkel.

 

 

 

 

 

 

De cirkel hield zichzelf in stand, omdat ik me erg schaamde om wat er gebeurde. Niet veel mensen weten dat ik een eetstoornis had en het heeft dus ook een hoop moeite gekost om dit te schrijven. Mensen in mijn omgeving begonnen opmerkingen te maken over mijn gewicht. Ze bedoelde het denk ik niet slecht, maar die opmerkingen boorde me alleen maar dieper in de grond: het was zichtbaar geworden. In Maastricht kon ik mijn eetbuien nog verbergen, maar niet bij mijn ouders. Ik ben meerdere malen op mijn vingers getikt dat ik geen lekkernijen over hield voor hen. Ze dachten dat ik het niet meer zou doen als ze er boos over zouden worden, maar in werkelijkheid voelde ik me alleen schuldiger, waardoor ik meer eetbuien kreeg.

 

Verslaafd

Terwijl het eerst niet te merken was dat ik eetbuien had, was het een paar maanden later in november overduidelijk. Ik ging ergens in de middag naar de winkel en kocht naast mijn andere boodschappen voor tussendoor een pak koekjes of een zak chips. Eenmaal thuis gekomen had ik de snacks binnen een half uurtje al wel naar binnen gewerkt. Soms at ik zelfs geen avondeten, omdat er niets meer in mijn maag bij paste. Maar dan kreeg ik die eetlust weer, nu niet meer te linken aan iets van slecht nieuws. Het was echt een verslaving geworden. Ik ging dan terug naar de supermarkt, want ik had al mijn snacks al op. Daar aangekomen pakte ik soms zelfs twee pakken koekjes, met het idee dat ik de volgende dag dan niet opnieuw naar de winkel zou hoeven. Maar in de eetbui at ik gewoon alles weer op. De koekjes overleefden nooit de volgende dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

Eetbuistoornis

Tot dusver had ik nog geen idee dat ik iets van een stoornis kon hebben. Ik zag mijn eetbuien niet als een ziekte, maar als slechte beheersing en discipline vanuit mijzelf. Toen ik tijdens cluster PsychoMedische Problemen college kreeg over eetstoornissen, viel het kwartje eindelijk.

Ik ging langs bij de huisarts, die me naar de ggz verwees. Daar stelde ze de diagnose eetbuistoornis vast. De derde meest voorkomende eetstoornis naast Anorexia- en Bulimia Nervosa. Het grote verschil met deze twee is de afwezigheid van compensatoir gedrag zoals braken, wat dus leidt tot een forse gewichtstoename. Nadat ik gediagnosticeerd was kreeg ik een enorme wachttijd van 18 weken voordat ik in behandeling genomen kon worden. In de tussentijd gingen de eetbuien gewoon door en het lukte me het niet om mezelf te helpen, ondanks dat ik dat wel probeerde door bijvoorbeeld naar een diëtist te gaan. Toen ik eind mei van dit jaar eindelijk therapie kreeg, eiste ik om medicatie te krijgen. Ik wist dat therapie nog maanden nodig had om effectief te zijn en de stoornis had al te veel schade toegebracht.

Ik was namelijk tussen augustus en mei 35 kilo aangekomen: van 90 naar 125 kilo, van een BMI van 28,7 naar 39,9. Dat was zo veel in zo’n korte tijd dat in mijn knieën, liezen, taille, oksels en armen de huid zo ver uitgerekt werd dat daar de onderhuid scheurde. Deze striae, of stretchmarks, zijn littekens die ik heel mijn leven mee zal moeten dragen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het omgegooide roer

Het was niet bepaald makkelijk om nog wat licht aan het eind van de tunnel te zien. Het leek onmogelijk om ooit weer mijn eerdere gewicht en uiterlijk terug te krijgen. Gelukkig ging eind mei mijn wens om medicatie in vervulling. Ik kreeg een middel tegen verslaving, dat normaal voor rookverslaafden wordt gebruikt, maar wat net zo goed werkt bij een eetbuistoornis (tenminste, voor mij dan). Die medicatie en de therapie gaf me langzaam aan meer grip op mijn eetbuien. Ik ben ten tijde van schrijven nog steeds in behandeling, maar ik heb al lang geen eetbuien meer.

Tegen het eind van mei voelde ik me dus al snel een stuk beter, omdat ik eindelijk geholpen werd. Maar ik was me wel bewust van het feit dat ik ondanks de behandeling niet vanzelf zou afvallen.

Het toeval mocht het hebben dat een populair YouTube kanaal genaamd Yes Theory, bekend voor hun motto “seek discomfort”, een challenge startte. Ik was al eerder geïnspireerd door hun ideeën en levenswijze, waardoor ik een maand lang elke dag mediteerde samen met hen. De challenge die ze begonnen was exact wat ik nodig had: #100daysofsweat. Elke dag sporten, het maakt niet uit waar of hoe lang, zolang je maar goed gezweet hebt.

Op 1 juni begon ik samen met duizenden anderen de hele wereld over. Langzaam bouwde ik het sporten op van een half uur wandelen, tot 3 kilometer hardlopen, tot 3 uur hiken, tot 10 kilometer hardlopen. Het sterke ritme van elke dag, geen uitzonderingen, sportief bezig zijn gaf me de houvast en motivatie die ik in die tijd nodig had om in beweging te blijven. Gezonder eten kwam vanzelf mee met het sporten.

Op dagen dat ik het moeilijker had, kon ik energie putten uit mijn vrienden, die mijn voortgang op de voet volgde of op Instagram waar anderen deelnemers aan de challenge ook hun voortgang lieten zien.

Zo was het dat ik vorige maand mijn honderdste dag van zweet kon vieren. Ik had trouwens de smaak te pakken en ben gewoon door gegaan, waardoor ten tijde van publicatie ik 136 dagen achter elkaar gesport zal hebben.

 

Trots

Het was een duistere periode in mijn leven. Ik hield het geheim voor iedereen omdat ik me schaamde. Nu realiseer ik me dat ik niets heb om me over te schamen. Ik mag juist trots zijn over hoe ik deze situatie heb kunnen omkeren. Vandaar dat ik dit verhaal met jullie durf te delen.

Ik ben dan wel in 9 maanden 35 kilo aangekomen, maar het kostte me slechts 4 maanden om 22 kilo af te vallen. En daar ben ik erg trots op.

 

Dankje voor het lezen.