Drama in Bohemia

Met de trein heel Europa doorkruisen: een geweldige ervaring. Vol avontuur, lol en kameraadschap was mijn Interrail trip verleden jaar. Het jaar daarvoor was ik nog in mijn eentje op pad gegaan door ons continent en deze keer had ik een groep vrienden ook zo gek gekregen om via bomvolle zweettreinen te reizen (het oncomfortabele deel had ik tactisch weggelaten in mijn pitch).
In onze eerste stop, Praag, ging het al mis. Een avondje stappen moest worden afgebroken, de ambulance werd gebeld en we bleven de hele avond in spanning op. Dit is het verhaal van het drama in Bohemia.

 

Treinen

Interrailen is zeker een speciale en voordelige manier op Europa te zien. Zo goedkoop heeft wel zijn nadelen. Op de meeste hogesnelheids treinen moet je namelijk betalen om een stoel te reserveren. Nu hoeft dat niet met een Interrail pas, maar hebben reserveringen voorrang. Zo is het heel normaal om 8 uur te moeten reizen, waarin je evenveel keer uit je stoel wordt gegooid. Dat is natuurlijk als je al het geluk hebt om een stoel te hebben gevonden. De meeste tijd moesten we op de grond in het padje tussen de stoelen spenderen. Niet bepaald comfortabel dus. In Praag aangekomen te zijn, hadden we begrijpelijk enorme zin in eindelijk wat leuks. We gingen eerst uitgebreid dineren en toen gingen we op stap.

 

Stappen

We hadden al van te voren gehoord van een speciale club in Praag, met meerdere verdiepingen en een bar gemaakt van ijs. Ons hostel lag dertig minuten van de club af, dus hadden we genoeg tijd om de avond voor onszelf op te hypen. Eindelijk konden we genieten. Maar dat mocht helaas nog niet zo zijn. Een paar minuten gaf een van onze vriendinnen, Lotte (gefingeerde naam), aan dat ze zich niet zo lekker voelde en liever naar huis wilde. Op dat moment stond, denk ik, niemand te trappelen om weer terug te lopen. In ieder geval niemand die dan ook nog het hele eind terug wilde lopen: ging je terug dan bleef je ook in het hostel. Wat wel duidelijk was, is dat Lotte niet alleen terug kon lopen als meisje door een donkere buitenlandse hoofdstad. Iedereen was afwachtend op de rest, hopend dat iemand anders zich zou aanbieden. Pure bystander effect. Ik slikte mijn twijfels door en bood mezelf aan. Dat bleek later een van mijn beste beslissingen ooit te zijn.

 

Teruglopen

Al snel toen we van de groep gesplitst waren kwam de eerste braakbui. Het zag er uit alsof alles er wel uit was, dus ik was blij: nu zal ze wel snel beter zijn. We gingen weer lopen en hadden gezellige gesprekken met elkaar. Een duidelijk teken dat het beter ging. Toen we weer bij het hostel waren, haastte Lotte zich snel naar het toilet. Dit keer duurde het wel een stuk langer voordat ze klaar was maar dan was in ieder geval wel alles er weer uit en zou het snel beter gaan. We gingen samen drie etages hoger, waar onze kamer was en daar ging Lotte weer naar de wc. Dit keer ging ik mee om haar te ondersteunen. Constant dacht ik bij mezelf: “nu is alles wel er uit en het zal snel beter gaan”. Na 2 uur constante braakneigingen was die fantasie wel in duigen.

Ik had de rest van de groep al teruggeroepen en ik twijfelde of ik de ambulance zou moeten bellen. Lotte was erg uitgeput en uitgedroogd door de continue inspanning. In Nederland zou ik denk ik eerder actie hebben ondernomen, maar omdat we in Praag waren twijfelde ik aan mezelf. Een andere geneesko uit onze groep kwam terug en samen besloten we dat 112 bellen de beste optie was. Ik ging naar de receptionist van het hostel, zodat die in hun eigen taal kon bellen. Deze super behulpzame man vertelde me dat het ambulancepersoneel hier erg bot is tegen buitenlanders, omdat die altijd opgenomen worden omdat ze drugs hebben gedaan of zich coma hebben gezopen. Daar was absoluut geen sprake van, we waren juist op weg om uit te gaan, maar dat zouden ze niet geloven. En dat bleek exact kloppend. Ik vond ze erg bot en niet medewerkend en een van mijn vrienden wilde al tegen de verpleegkundigen ingaan, maar ik stopte haar. Dat zou hun humeur alleen verslechteren. Ik had mijn zegje gedaan en of ze dat geloofden of niet, was hun probleem.

 

Wachten

We werden gelukkig wel met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. De constante hobbels en gaten van de slechte Tsjechische wegen maakte de situatie van Lotte zeker niet beter. Maar ze overleefde het. Ik moest allemaal papieren voor de verzekeringen invullen, wat erg moeilijk was met een niet aanspreekbare Lotte naast me. Op de SEH aangekomen kon ik contact opnemen met Lotte’s vader, die me verder hielp daarmee. Lotte zelf werd in een van de spoedkamers opgenomen, ik was de enige in de wachtkamer; het was inmiddels al zo’n 2 uur ’s nachts. Lang moest ik daar wachten, ik mocht niet bij Lotte in de kamer zijn. Dat was me erg opvallend, omdat ze niet in een kritieke stand was en dat dat daarom in Nederland geen probleem was. Ik denk dat ik wel twee uur daar heb moeten wachten, steeds de verpleegkundigen porren voor informatie die ze niet leek te willen geven. Allemaal terwijl ik via vier kanalen mensen had die van mij wilde weten wat er allemaal gebeurde. Het nieuws dat Lotte opgenomen was had natuurlijk op het thuisfront voor paniek gezorgd.

 

Taxi’en

Na een tijdje kwam Lotte plotseling uit de behandelkamer, helemaal helder. Ze had medicijnen tegen de misselijkheid gekregen en dat bleek de perfecte oplossing te zijn. Het is raar om te beseffen dat Lotte zo veel ellende moest meemaken, terwijl de behandeling zo simpel was. Uiteindelijk moest ze nog een aantal bloedtesten doen en werd ik afgelost door twee vrienden die met de taxi waren gekomen. Toen ik bezig was om geld neer te tellen om een taxi terug te nemen, was er een aardige mevrouw die mij wel terug wilde rijden met haar auto. Dat vertelde mij erg veel over het soort mensen dat in Praag leeft. Deze vrouw was namelijk op de SEH omdat haar oma een cva had gehad en in principe stervende was. Toch bood ze compleet vreemde mensen aan een lift te geven. Stel je eens voor dat jij deze persoon was en het jouw familielid was dat elk moment zou kunnen komen overlijden. Wat zou jij doen? De meesten zullen niets doen, heel begrijpelijk, want wat is er op dit moment nu belangrijker? De beste van ons zouden willen helpen en een taxi bellen of wat kleingeld doneren. Maar het ziekenhuis verlaten? Dat zie ik mezelf niet doen. Maar deze mevrouw wel. Ze was werkelijk onbaatzuchtig. Dat zal ik altijd bij me dragen.

 

Dankjewel voor het lezen.

 
Misschien ook interessant: https://www.msvpulse.nl/de-dronkenlap-van-vilnius/