Een marathon tegen kanker; steun jij het KWF?
De afgelopen 18 weken praatte ik meer dan gemiddeld over hardloopschoenen, -leggings, -horloges, en andere gadgets waarvan ik voorheen het bestaan (laat staan het nut) niet eens erkende; drukte ik iets teveel screenshots van mijn Strava-account onder mijn vrienden hun neus; klaagde ik wellicht iets te vaak over spierpijntjes; en was ik meer dan eens heel erg hangry. Excuses, iedereen in mijn directe omgeving!
Als ik mensen vertel dat ik in mijn eentje een marathon wil gaan lopen ontvang ik als eerste reactie meestal een vragende blik. ‘’Waarom zou je dat nou willen doen?’’, valt van hun verbaasde gezicht af te lezen. Grofweg vier uur lang rennen in Nederlandse weeromstandigheden, met de kennis dat er geheid een aantal gewrichten zullen gaan zeuren en dat je voetzolen je al halverwege zullen vragen (smeken) om te stoppen, ik geef toe: dat klinkt niet heel erg aanlokkelijk. En toch, ook met deze kennis in mijn achterhoofd heeft het idee van het rennen van een volledige marathon altijd een bepaalde aantrekkingskracht op me uitgeoefend. Het is vooral het gevoel achteraf waar ik nu al naar uitkijk. Elke zondag was het de afgelopen maanden zo ver: de trainingen liepen op van 10, naar 20, naar in de 30 kilometer. Niets geef je meer het gevoel dat het geoorloofd is om de rest van dag op de bank wortel te schieten dan een lange duurloop. Hallo, ik ben vroeg opgestaan, het is koud buiten (of het was juist heel erg warm), ik heb zoveel zout verloren dus die chips is nodig om mijn elektrolyten in balans te houden, en daarbij, ik heb dit vrijwillig gedaan op mijn vrije dag!
In je twintiger jaren bereik je fysiek gezien een piek. Je uithoudingsvermogen, je capaciteit tot herstel en je (an)aerobe verbranding hebben de potentie hun maximum te bereiken. Het is prachtig, als je jouw lichaam zo ver kan krijgen om zoveel voor je te doen. En daarin zit dan ook meteen een wrang besef. Ik mag dan wel in de twintig zijn en in staat zijn mijn lichaam 42.2 kilometer te laten rennen, de afgelopen maanden ben ik meermaals met mijn neus op de feiten gedrukt door mijn omgeving: er zijn ook twintigers die ontdekken een hersentumor te hebben, een ovariumcarcinoom hebben of moeten leven met blaaskanker. En zo besloot ik op 11 oktober een marathon te willen gaan rennen om geld op te halen voor degenen die daar wegens ziekte niet toe in staat zijn. Want een lichaam dat functioneert en welke je 42.2 kilometer voor je kan laten rennen is geen vanzelfsprekend gegeven. Al het geld wat ik ophaal gaat naar het KWF en zal worden gestoken in onderzoek tegen kanker. Help jij ook een handje mee?
Doneren kan via: https://acties.kwf.nl/fundraiser/verakleinveld
